Blog

Lummelen. Het is zo’n heerlijk leeg woord, en dat is precies de bedoeling. Lummelen is de ‘activiteit’ van niets doen. Het is je laten meevoeren door de dag zonder een doel voor ogen. Voor je uit staren, een rondje lopen zonder bestemming, of gewoon uitslapen. Het is niet de bedoeling dat je er beter van wordt, dat je iets accepteert of loslaat. Het gaat erom dat je even niet iets hoeft of moet.

We leven in een wereld waarin we altijd ‘aan’ staan en dat ook van onszelf verwachten. Altijd alert. Snel kunnen anticiperen op dingen die gebeuren. Gedachten tollen door ons hoofd, gevoelens gieren door ons lichaam en alles schreeuwt om aandacht. Op zo’n ‘aan’-moment zijn we geneigd om hard aan het werk te gaan, terwijl juist dan een pauze het krachtigste tegengif is. Helend voor lichaam en geest.

Daar zit ik dan. Zomerjurk aan, blote voeten op de vloer, laptop op m’n schoot en véél te warm voor mij om naar buiten te gaan. Máár, het is wat het is. Als ik de situatie plat sla is het dertig graden en ik schrijf aan deze blog. Dat is de pure en simpele werkelijkheid. Een opsomming van feiten zonder kleuring. Maar stopt het daar?

De mens is veelal in strijd met zichzelf en de wereld om zich heen, met alle gevoelens die dat oproept. Denk aan een ruzie met je partner, waardoor je direct een knoop in je maag voelt. Of er is een stressgevoel dat je al eerder hebt ervaren en niet nog een keer wilt meemaken. De neiging is dan om direct je hoofd in te vluchten en van daaruit een snelle oplossing te bedenken om de situatie weer ‘oké’ te maken.

De mens is zo’n beetje het grootste deel van zijn bestaan aan het denken. Het denken van gedachten die zich op verschillende manieren kunnen uiten. De gemeenschappelijke factor achter al die gedachten is vaak een externe prikkel of een ongewenste sensatie. Het kan een waarde zijn die wordt geschonden, een confrontatie met een ander, of een lichamelijk ongemak die vermeden moet worden. Wat de (externe) prikkel ook is, het leidt tot een interne reactie in ons hoofd en lijf.

Jarenlange (praktijk)ervaring heeft mij vooral één ding glashelder laten zien: de mens leeft het grootste deel van de tijd in een vorm van strijd. Deze strijd kan zich luidkeels manifesteren, gericht op de buitenwereld, waar we fel in gevecht gaan met al het onrecht dat we (persoonlijk) ervaren. Maar vaker nog is er sprake van een innerlijke, stille opstand. Een onzichtbare oorlog die binnenin ons woedt. Hoewel deze innerlijke strijd onhoorbaar is, zijn de gevolgen ervan niet minder verlammend of luid in de vorm van stress en lichamelijke klachten.

et het ontkrachten van vastgeroeste overtuigingen zie je dat er nog iets verandert: woorden verliezen hun invloed. Denk eens na over woorden zoals ‘verdriet’, ‘plezier’, ‘liefde’ of ‘eenzaamheid’. Ze bestaan lang voordat wij in deze hoedanigheid bestonden en proberen precies te beschrijven wat wij ervaren. Een gevoel kan ons compleet in zijn greep houden, ons verlammen of juist vleugels geven. Het is dan ook precies dat gevoel dat we heel graag willen ervaren, of juist koste wat het kost willen vermijden.

Aan het einde van een sabbatical van vier maanden (2022) nam ik het besluit: ik diende mijn ontslag in bij mijn toenmalige werkgever en dook bewust de onzekerheid in. Een beslissing die voor velen misschien klinkt als ‘onveilig’ of ‘roekeloos’. Maar is onzekerheid per definitie onveilig? Of is de angst voor het onbekende één van de krachtigste beperkingen waarin we geloven?

We kennen het allemaal: onze waarheid. Onze waarheid, in hoe we de wereld zien. Onze waarheid, als een persoonlijk ingerichte tunnelvisie, gevormd door jarenlange conditionering, opvoeding en maatschappelijke verwachtingen. Onze waarheid, gevormd door wat we ervaren hebben. Binnen deze waarheid hebben we nauwkeurig bepaald wat veilig is en wat niet, wat mag en wat absoluut verboden is. Wat goed en fout is.

Welk risico lopen we nou echt? Onze verlangens die niet vervuld worden, of onze angsten die gevoed worden?

Moet je wat je moet in de hoop dat het eens goed genoeg is? Of is zo’n moet een onzichtbare muur die jou beperkt?