Met het ontkrachten van vastgeroeste overtuigingen zie je dat er nog iets verandert: woorden verliezen hun invloed. Denk eens na over woorden zoals ‘verdriet’, ‘plezier’, ‘liefde’ of ‘eenzaamheid’. Ze bestaan al langer dan wij in deze hoedanigheid bestaan en proberen precies te beschrijven wat wij ervaren. Een gevoel kan ons compleet in zijn greep houden, ons verlammen of juist vleugels geven. Het is dan ook precies dat gevoel dat we heel graag willen ervaren, of juist koste wat het kost willen vermijden.
Maar wat was er eigenlijk eerder, de woorden of het gevoel?
Ze lijken handjeklap te spelen. We denken iets negatiefs, en hop, daar is het bijpassende vervelende gevoel al. En dat gevoel? Dat willen we absoluut niet! Dus gaan we onszelf met alle macht afleiden, of we storten ons in een gevecht ermee, in de hoop dat het ophoudt. Alles behalve het daadwerkelijk ervaren. De kans is groot dat zo’n strategie ook nog eens een nieuwe negatieve situatie met zich meebrengt, wat dan weer ‘bewijs’ levert voor datgene wat we in eerste instantie al dachten. Handig!
Een vicieuze cirkel die zichzelf genadeloos in stand houdt, zolang we de schakels in die cirkel als waar en richtinggevend blijven zien.
Maar dit ken je vast ook: er gebeurt iets totaal onverwachts. Iets wonderbaarlijks! Het openbaart zich als het ware uit het niets, zonder dat jij er bewust iets voor hebt gedaan. Je hebt het niet bedacht, het is er ineens. En daarbij, het is met geen woorden te beschrijven.
Uitnodiging
Zou het kunnen dat we op zo’n moment het leven zo intens aan het (be)leven zijn, dat we simpelweg de ervaring zijn? De woorden zijn er nog niet om het in een kader te plaatsen, om het persoonlijk te maken, om het te labelen als goed of fout. Dat we op en top het leven zelf zijn, op dat moment. In al zijn facetten, zonder oordeel. Niets meer en niets minder dan dat. Dit is de staat van vóór de woorden; een pure, onvervalste beleving van het moment, vrij van de beperkingen van taal en de neiging tot oordelen. De uitnodiging ligt er.
Ik ben benieuwd…
