Aan het einde van een sabbatical van vier maanden (2022) nam ik het besluit: ik diende mijn ontslag in bij mijn toenmalige werkgever en dook bewust de onzekerheid in. Een beslissing die voor velen misschien klinkt als ‘onveilig’ of ‘roekeloos’. Maar is onzekerheid per definitie onveilig? Of is de angst voor het onbekende één van de krachtigste beperkingen waarin we geloven?
Wat gebeurt er als je jouw deur van het slot haalt en het leven alle ruimte krijgt om zichzelf te (be)leven?
Tijdens mijn sabbatical wilde ik dit verder gaan onderzoeken. Ik ontdekte dat steeds minder van mijn oude (bedachte) beperkingen overeind bleven. Het was alsof ik door een lens keek die langzaam helderder werd, waardoor ik zag dat veel van mijn aannames mij niet langer hoefde te bepalen. En met het verliezen van hun waarde, verloren ze ook hun beklemmende, sturende macht.
Is het grootste risico niet, dat we onszelf de ruimte ontnemen om het leven te (be)leven?
Want wat is uiteindelijk het échte risico dat we lopen? Denk bijvoorbeeld aan je huidige baan als de enige weg naar stabiliteit, of de overtuiging dat je altijd ‘sterk’ moet zijn en nooit kwetsbaarheid mag tonen. Deze ingesleten patronen van denken en doen ontnemen je het zicht op iets nieuws.
Uitnodiging
Jaren later sta ik hier, met nieuwe inzichten en een totaal ander perspectief. Voorbij het gevoel van onveiligheid en onzekerheid gaan heeft een wereld van verschil gemaakt. Waar kun jij voorbij kijken én gaan, dat voor jouw leven een wereld van verschil zou maken? De uitnodiging ligt er.
Ik ben benieuwd.
