Hoe zou je leven eruit zien als je vrij bent van beperkende ideeën over wat ‘veilig’ is? Je gehoor durf te geven aan diepe verlangens. Stoppen met wat je moet voelt vaak als een groot risico. Bang om uit de pas te lopen. Bang om afgewezen te worden. Bang om te falen. Dit gebeurt vaak onbewust, maar is als als een onzichtbare muur die je bewegingsvrijheid beperkt. Het voorkomt dat je kunt bewegen zoals je eigenlijk zou willen bewegen.
De illusie van veiligheid
Is de illusie van veiligheid het leven vanuit angst, in plaats van jezelf kunnen zijn en leven vanuit innerlijke vrijheid? En is dit daarmee misschien wel het allergrootste risico dat je kunt lopen: het kwijtraken van jezelf.
vrij uiting kunnen geven aan onze verlangens is wat we ten diepste willen
Verlangens die we kwijtgeraakt zijn in het proberen veilig te zijn. Kwijtgeraakt door het verstrikt raken in verwachtingen van anderen en het volgen van de stem van je innerlijke criticus. Zo verstrikt dat je je eigen verlangens en authentieke stem niet meer hoort. Je de verbinding steeds meer kwijtraakt met wie je werkelijk bent. Levend vanuit een constante ‘moet’, in plaats van leven vanuit innerlijke vrijheid en eigenwaarde.
Uitnodiging
Ik geloof dat de ware uitnodiging ligt in het simpelweg zijn, zijn in het moment, met alles wat er is. En als dat een risico is, welk ‘risico’ durf jij dan te nemen in het (meer) kunnen zijn? Als je de angst voor afwijzing of falen voor dat moment een keer even laat zijn, wat doe je dan het liefst? Nu. De uitnodiging ligt er.
Ik ben benieuwd…
